Youth

To Leave or to Stay? Years of bad economic policy are killing the aspirations of Sri Lanka’s youth

Originally appeared on The Island, Colombo Telegraph

By Sathya Karunarathne

Overseas migration for work or study, seems a popular option for Sri Lanka’s youth. Central Bank data shows that in 2019 alone the age group 25-29 recorded the highest number of departures abroad for skilled, semi-skilled, and unskilled employment. This age group also recorded the second-highest number of departures for professional, middle, and clerical level jobs. UNESCO’s Eurostat data collection on education for 2020 states that the total number of Sri Lankan students overseas is 24,118.

A significant segment of the youth population seem dissatisfied with the available opportunities and choices within Sri Lanka.The above numbers reflect their lack of faith in a better and safer society in the years to come. For decades this lack of opportunity was blamed on the war. However, even twelve years after the conclusion of the war little has changed.It is worthy to explore why.

How did we get here?

The island nation’s predicament was in the making for almost 70 years.Consecutive governments since independence have failed to successfully implement policies to deliver economic growth and better living standards.

Trade is the engine of growth but over the last fifteen years Sri Lanka has shied away from trade led growth. Although Sri Lanka was South Asia’s first to embark on economic liberalisation in 1977 and despite the relatively robust economic performance that resulted even during the war years, Sri Lanka began to move away from international trade and investment.

Starting in 2004 import tariffs were raised in an ad hoc fashion to finance a growing defence budget. By 2009 Sri Lanka had one of the world’s most complex import tax regimes made up of para tariffs, (taxes above custom duties) and customs duties. By 2009 the overall protection more than doubled from 13.4 percent to 27.9 percent. Sri Lanka’s import policies by this time were as protective as they had been 20 years ago. While Sri Lanka continued to miss the boat of economic globalisation our East Asian neighbours such as Vietnam and Thailand have risen to prosperity by successfully integrating with global value chains.

This was compounded by an increase in state spending and increased state involvement in the economy. Much of it is financed by debt. Sri Lanka’s state expenditure has ballooned. Due to excessive borrowing, the central government’s highest recurrent expenditure is on interest payments which were at 36 percent in 2020. The country boasts a bloated public sector. The Ministry of Finance states that 30 percent or the second largest of the central government’s recurrent expenditure is spent on salaries and wages. This amounted to a staggering 794.2 billion in 2020 an increase of 15.7 percent from 2019. The Economy Next reported in June that 86 percent of tax revenue went into salaries and pensions in 2020. Moreover, these salaries are only a part of the problem, much expenditure is wasted sustaining mismanagement, corruption, and negligence within some 527 SOEs whose cumulative losses outweigh profits.

Tax revenues have not kept pace with expenditure and the tax system is weighted towards indirect taxes. In 2020 of the share of Sri Lanka’s tax revenue only 22.1 percent was direct taxes with 77.9 percent being indirect. This is highly regressive as a large component of indirect taxes end up on goods and services consumed by the average Sri Lankan imposing a higher burden on low income earners.

Consecutive government’s reluctance to rectify these economic miscalculations through hard reforms have brought the island to a precarious state of high levels of accumulated debt with exponentially growing interest payments. The country now has a debt to GDP ratio of over 101 percent, while foreign reserves have declined to 2.8 billion- sufficient for less than two months of imports.Fitch ratings have estimated that Sri Lank’s foreign currency debt service obligations until 2026 amount to USD 29 billion. Sri Lanka’s debt is on an unsustainable path.

So what’s at stake for young

people in all this?

Sri Lanka’s youth sit helplessly as bungled policy results in the economy tanking, taking them further away from their aspirations, hopes and dreams. Labour force survey for the fourth quarter (Q4) of 2020 reported a startling youth unemployment (15-25 years) rate of 25.7 percent. In terms of education level, the highest unemployment rate is reported from the GCE A/L and above group. Although the labour force is educated their main source of employment remains in the informal sector. Nevertheless, skills gap and mismatches have been identified as a major obstacle preventing employment. For example, a 2019 survey estimated a shortage of 12,140 ICT graduates.A World Bank study recognised poor English language skills as another impediment.

In addition to this, COVID exacerbated Sri Lanka’s challenge of providing employment. Unemployment as a percentage of the total labour force increased from 4.5 percent to 5.2 percent between 2019 Q4 – 2020 Q4.19 This coupled with the country’s poor economic conditions will lead to more job losses in the coming months.For instance, with banks rationing letters of credit those employed in the import sector are in panic. Additionally, with prices of essential items increasing the demand for other products and services will decline as people are forced to deprive themselves of small luxuries such as ordering a meal from a restaurant to survive.This poses a threat to business operations and employment.

To curb the outflow of dollars the country has resorted to increased import restrictions.These unsustainable policy responses have robbed the Sri Lankan youth of the luxury to dream and to aspire. Purchasing a car and housing are two such aspirations that are slipping through the fingers of the average Sri Lankan. Vehicle Importers Association of Sri Lanka (VIASL) stated that the price of certain vehicles in the local market has increased by around Rs.10 million due to import restrictions.20 A 2017/2018 Wagon R which was sold at Rs.3.5 million is now being sold at Rs.6 million. Those building or repairing houses face difficulty as cement importers have limited the release of cement to the market due to partial suspension of imports and price controls resulting in severe shortages. This coupled with high tariffs on construction material will further contribute to making the construction of a house an illusion to the middle-class Sri Lankan.

Even the escape routes of Sri Lanka are closing. Students aspiring to leave the country for higher education fear banks may not issue dollars to finance their stay. Migrants are unable to take their savings with them meaning they face a much harder start in another country- last month the Central Bank issued a new order under the Foreign Exchange Act declaring limits on migration allowances26. Social media is swamped with infuriated complaints on price hikes and scarcity of essentials such as medicine in midst of a pandemic.

It is safe to conclude that young people have found themselves in a perilous socio economic fabric with looming uncertainty.

To leave or to stay?

If the government is to retain young people they must be provided with indications of stability and hope. Excessive reliance on import restrictions as a policy solution to the foreign exchange crisis at hand exhibits the government’s reluctance to implement painful but necessary reforms. Stability and hope lie in reforms the politicians are resistant to.

Increasing sources of government revenue, re-prioritising government expenditure, limiting intervention, relying on markets and recognizing the vitality of trade in a globalised economy is Sri Lanka’s road to prosperity. It will not be easy or painless, the accumulated policy mistakes of the past two decades require some very hard reforms but it is the only sustainable way out of the current mess.

Sri Lanka faces a serious crisis but it presents an opportunity to learn from the mistakes of the past and to rebuild the island’s institutions along with the hopes and dreams of the young.

Sathya Karunarathne is the Research Analyst at the Advocata Institute and can be contacted at sathya@advocata.org. Learn more about Advocata’s work at www.advocata.org. The opinions expressed are the author’s own views. They may not necessarily reflect the views of the Advocata Institute, or anyone affiliated with the institute.

අපේ තරුණ තරුණියන් විරැකියාවෙන් පෙළෙන්නේ ඇයි?

ලෝක යෞවනයන්ගේ දිනය එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානය විස්තර කරන්නේ “වෙනසක් කිරීමට හැකි තරුණ තරුණියන්ගේ වාර්ෂික උත්සවය” කියා යි. ලොව පුරාම තරුණ තරුණියන් නවමු අදහස් සමඟ නව ස්වයං රැකියා අදහස් සමඟ ධනාත්මකව ඉදිරියට ම ඇදෙනු අපට දකින්නට ලැබේ. මේ ‘සහස්‍රයේ දරුවන්’ වනාහි, අලුත් ලෝකයක් වෙත මංපෙත් එළිපෙහෙළි කරමින් තමන්ගේ නවෝත්පාදන හැකියාවන් මිහිතලයට දායාද කරන සුරදූතයන් වැනියි.

නමුත්, අපේ රටේ දකින්නට ලැබෙන්නේ ඊට හාත්පසින් ම වෙනස් කථාවකුයි. අලුත් ලෝකයක් දායාද කරන සුර දූතයන් වෙනුවට අපට දකින්නට ලැබෙන්නේ දක්ෂතාවෙන් ඔප මට්ටම් වූ නමුත්, රැකියාවකින් තොර තරුණ සමාජයකුයි. වැඩිහිටි සමාජය මේ තරුණ පරපුර කුසීත, ගුණමකු, කම්කරු වෘත්තීන්ට අකමැති, සුවිසල් රැකියා නමැති ඉනිමඟට පය තබන්නට අකැමැති අය ලෙස හඳුන්වනවා. කලාපයේ ඉහළම සාක්ෂරතාවය ඇති රට වුවත්, දශක හතරක් පමණ පුරාවට විරැකියාවෙන් පෙළෙන තුරුණු සමාජයක් යනු, සැබැවින්ම සාකච්ඡාවට බඳුන් කළ යුතු මාතෘකාවකි. ගෞරවයෙන් නිරත විය හැකි රැකියා පෙළක් අපිට යෞවනය වෙනුවෙන් දායාද කළ හැක්කේ කෙසේ ද?

උගත්, විරැකියාවෙන් පෙළෙන යෞවනයන් ශ්‍රී ලංකාවේ අවිධිමත් ශ්‍රම බලකායෙන් 30%ක් නියෝජනය කරයි. මෙයට බොහෝ විට හේතු වන්නේ රැකියා සඳහා අවශ්‍ය සුදුසුකම්වල ඇති අඬු ලුහුඬුතාවන් වුව ද ඉහළ අධ්‍යාපනය ලැබූවන් පෞද්ගලික අංශයේ රැකියාවන්ට යොමු නොවීම හෝ ඒවායේ සුදුසුකම් ඉක්මවූ අය බවට පත් වීම ද හේතුවක් වග දක්නට තිබේ. කෙසේ නමුත්, ඉහළ ඉල්ලුමක් ඇති වෘත්තීන්ට පිවිසීමට අකමැත්ත පළ කරන යෞවනයන් ද ඒ අතර වෙයි.

ජනලේඛන හා සංඛ්‍යාලේඛන දෙපාර්තමේන්තු සංඛ්‍යාලේඛන (2017) අනුව, රැකියා වෙළඳපොළ පුරප්පාඩු අඩුවෙන් ම සපිරෙන රැකියාවන් මෙසේයි:

  1. මහන මැෂින් ක්‍රියාකරුවන්

  2. ආරක්ෂක නිලධාරීන්

  3. වාණිජ්‍ය හා විකුණුම් නියෝජිතයින්

  4. වෙනත් නිෂ්පාදන කම්කරුවන්

  5. කාර්යයාල, හෝටල් සහ වෙනත් ආයතනවල පිරිසිදු කරන්නන් සහ සහායකයින්

මෙම දත්ත දෙස බලන විට, අවුරුදු 16ක් පුරාවට හොඳ අධ්‍යාපනයක් ලබා ඉහළ දැනුමක් සහිතව මෙවන් රැකියාවකට කෙනෙක් පිවිසෙන්නට මැළිවීම පුදුමයක් නොවෙයි. ඔවුන් අපේක්ෂා කරන්නේ ඉහළ සමාජ පිළිගැනීමක් ඇති, ජීවිත කාලය පුරාවටම රැඳිය හැකි සහ බදු ගෙවන්නන්ගේ මුදල් වලින් මහළු විය දක්වාම නිදහසේ යැපිය හැකි රජයේ රැකියාවක් ලැබෙන ‍තුරු බලා සිටීමට යි. ජනපතිවරණයක් හා මැතිවරණයක් කිටිටු කාලයකදී රජය ද මෙය ඡන්ද ලබාගැනීමේ හොඳ මාවතක් සේ සලකා පසුගිය මාසයේ උපාධිධාරීන් 16,000කට රැකියා ලබා දිනි. නමුත් දැනටමත් අතිරික්තව පවතින, අඩු වර්ධන වේගයක් දක්වන සහ අඛණ්ඩව ඉහළ විශ්‍රාම වැටුප් භාරයක් ජනතාවගේ කරපිට පටවන මෙම රාජ්‍ය අංශය වෙත කරන තව තවත් පත්වීම් යනු, තිරසාර බවින් තොර, දැඩි අස්ථාවර බවක් ජාතියට උරුම කරන ක්‍රියාවලියකි.

හිඩස වැසීම

“ජනලේඛන හා සංඛ්‍යාලේඛන දෙපාර්තමේන්තු දත්ත වලට අනුව පෞද්ගලික අංශයේ පුරප්පාඩු වලින් ඉහළ නිපුණතා සහිත රැකියාවල නිරත වන්නේ 7.2% ක් පමණි.”

යෞවන සේවා නියුක්තියෙහි බහුතරයක් පෞද්ගලික අංශය සතු වන අතර, ජනලේඛන හා සංඛ්‍යාලේඛන දෙපාර්තමේන්තු දත්ත වලට අනුව පෞද්ගලික අංශයේ පුරප්පාඩු වලින් ඉහළ නිපුණතා සහිත රැකියාවල නිරත වන්නේ 7.2% ක් පමණි. මන්දගාමී රැකියා උත්පාදනය ශ්‍රී ලංකා ආර්ථිකයේ කළු පැල්ලමක් බවට පත්ව ඇති අතර, අධික ලෙස රැකියා ආරක්ෂණ නීති සම්පාදනය සහ වෘත්තීය සමිතිවල විශෘල බලය සැලකිය යුතු ලෙස ශ්‍රම පිරිවැය ඉහළ නංවමින් රැකියා උත්පාදනය මන්දගාමී කරලීමට දායක වෙයි.

“මිලියන 1.5 ක් පමණ වූ ශ්‍රී ලාංකිකයන් විදෙස් රැකියා වෙත පිවිසෙති”

එහි ප්‍රතිඵලයක් වශයෙන්, මිලියන 1.5 ක් පමණ (ගෘහස්ථ ශ්‍රම බලකායෙන් දළ වශයෙන් පහෙන් එකක්) වූ ශ්‍රී ලාංකිකයන් රැකියා සඳහා විදෙස් රටවලට පිවිසෙති. සුදුසුකම් ලත් ශ්‍රමිකයන් 40% ඉක්මවා මෙම ගණයට අයත් වන අතර මින් පිළිබිඹු වන්නේ මෙරට ඇති අගනා අවස්ථාවන් ඔවුන්ට අහිමිව ගිය බවයි. දේශීය නිපුණතාවන්ට අවස්ථාවක් නොමැති මෙවන් ඉහළ, මධ්‍යම ආර්ථිකයක් වනාහි සැබැවින්ම දෑස් හැර බැලිය යුතු කාරණාවකි.

ජනගහනය තුළ වයස්ගත යැපෙන්නන් ප්‍රමාණය ක්‍රම ක්‍රමයෙන් වර්ධනය වන ශ්‍රී ලංකාව දැන් කළ යුත්තේ, ඉතා හොඳ රැකියා උත්පාදනයක් මඟින් තම ශ්‍රම බලකායෙහි උපරිම ප්‍රයෝජනය ලබමින් තිරසාර වර්ධන රටාවකට පිවිසීම යි. එයට හොඳ ක්‍රමයක් වශයෙන් සෘජු විදේශීය ආයෝජන සඳහා තරගකාරිත්වය සහ විවෘතභාවය වැඩි කිරීමට ව්‍යුහාත්මක ප්‍රතිසංස්කරණ ගොඩ නැගීම කළ හැකි බව පෙනේ. එමඟින් විදේශීය සමාගම් නව තාක්‍ෂණය හා වඩා හොඳ කළමනාකරණ භාවිතයයන් ශ්‍රී ලංකා වෙළඳපොළට විවෘත කිරීමෙන් වඩාත් ඵලදායී හා ඉහළ වැටුප් සහිත රැකියා උත්පාදනය වනු ඇත. වෙළඳ නිදහස මඟින් උගත් වෘත්තිකයන්ට ද කලාපීය සහ ගෝලීය සැපයුම් දාමයන් තුළ ඉහළ රැකියා අවස්ථාවන් දායාද වෙයි. නිවැරදි ප්‍රතිසංස්කරණයන් සමග විදේශ ආර්ථිකයන් හා සක්‍රීයව සම්බන්ධ වීමෙන් ශ්‍රී ලංකාවේ උසස් රැකියා උත්පාදනයට පුළුල් ද්වාරයන් රැසක් විවෘත වන බැවින් රැකියා විරහිත පුහුණු උපාධිධාරීන් රැසකට ජාතික ආර්ථිකයට ධනාත්මක දායකත්වයක් දිය හැකි වෘත්තීයයන් හි නියැලීමට අවස්ථාව උදා වෙයි.

එසේම, ලෝක ආර්ථිකය වැඩි වශයෙන් සේවා, පුද්ගලික පරිභෝජන සහ ඩිජිටල් අලෙවිකරණය වෙත යොමු වෙමින් පවතින සමයක, සාම්ප්‍රදායික රජයේ රැකියාවන් මත ම නොයැපී නවෝත්පාදන හා ස්වයං රැකියා අවස්ථාවන් වෙත යොමු වීමට තාරුණ්‍යයට මං පෙත් සැලසීම අත්‍යාවශ්‍ය කරුණකි. අප රටේ පර්යේෂණ හා සංවර්ධන ආයෝජනය රජයේ මුළු වියදමෙන් (2017) 0.07% ක් පමණක් වන අතර නව නිෂ්පාදන නිපදවීමේ සහ නව සොයාගැනීම් වලින්  ඉහළ ඵල නෙලාගැනීමට නම්, ඒ වෙනුවෙන් යොදන පෞද්ගලික හා මහජන අරමුදල් ප්‍රමාණය ද ඒ සමාන්තරව වැඩි කළ යුතුය. බුද්ධිමය දේපළ අයිතීන් වෙත වැඩි සහයෝගයක් ලබා දීම, වර්ධනය වන ව්‍යාපාරයන්ට මූල්‍ය සහයෝගයන් ලබාදීම සහ ඒවාට ඉහළට ඒමට අතදීම මඟින් ස්වයං ව්‍යවසායක තාරුණ්‍යයට මහඟු අත්වැලක් සැපයිය හැකිය.

ව්‍යවසායකත්වය (නව ව්‍යාපාර ඇරඹීම) සහ ආර්ථිකයට විවෘත වීම 

ශ්‍රී ලංකාව වඩාත් නව හා පුළුල් ආර්ථිකයක් බවට පරිවර්තනය කිරීම සඳහා ව්‍යවසායකත්වය මහත් පිටිවහලක් වේ. එමෙන්ම එය ඉන් නොනැවතී දේශීය හා ජාත්‍යන්තර වෙළඳපළ පුරා විවිධ කර්මාන්තයන් වල අතර තරඟකාරී බවක් හා උසස් තත්ත්වයේ රැකියා රැසක් නිර්මාණයට ද දායක වෙයි. නව නිපැයුම් නිෂ්පාදනය වෙත ආයෝජනය කිරීමෙන් ලෝක තාක්ෂණික දැවැන්තයන්ගේ අවධානය සහ ආයෝජනයන් පහසුවෙන් ළඟා කරගත හැකි බව ඊශ්‍රායලය සහ සිංගප්පූරුව වැනි කුඩා රටවල් හොඳින් පෙන්වා දී තිබේ. එම දෙරටෙහි ම තාක්ෂණයේ නිම් වළලු පුළුල් වන්නට හේතු සාධක වූයේ රජයේ සහ පෞද්ගලික අංශයේ සම-සහයෝගීත්වයෙන් ගොඩනැගූ ආර්ථික පරිසරය සහ විවිධාංගීකරණය වෙත නිදහසේ දෑත දිගු කිරීම යි. 

ශ්‍රී ලංකාව සිය තරුණ ශ්‍රමයෙහි උපරිම ඵල නෙලා ගන්නට අපේක්ෂා කරන්නේ නම්, ප්‍රථමයෙන් ශ්‍රම බලකායේ ප්‍රතිසංස්කරණ සිදු කළ යුතු වේ. එහි ලා සාම්ප්‍රදායයෙන් ඔබ්බට ගිය වෘත්තීය මාර්ගයන් ප්‍රවර්ධනය කිරීම සහ රාජ්‍ය හා පෞද්ගලික දෙඅංශය අතර වැඩි සබඳතාවක් ගොඩ නගාලීම අත්‍යවශ්‍ය වේ. ඒ හා විදේශීය සහභාගීත්වයට ඇති වත්මන් බාධකයන් ද ඉවත් කළ යුතු වේ. චින්තනයේ විවිධත්වය සහ නව අදහස් සන්නිවේදනය වූකලී නවෝත්පාදනයේ ප්‍රධාන ගාමක බලවේගය බවට සනාථව පවතින අතර, ජනතාවට හිතකර ප්‍රතිපත්ති, සහ ආයෝජන රෙගුලාසි ඉවත් කිරීම තුළින් ඒවා ප්‍රවර්ධනය කළ හැක. නවමු ශ්‍රී ලාංකික ආර්ථිකයක් සඳහා පදනම සැකසීමට නම්, ශ්‍රී ලංකාවේ තරුණ තරුණියන්ට විදේශ ප්‍රාග්ධනයට ප්‍රවේශ වීමට සහ ගෝලීය ස්වයං ව්‍යවසාය පුරෝගාමීන්ගෙන් උගෙනීමට ඉඩහසර සැලසිය යුතුය.

සංක්‍රමණික ප්‍රතිපත්ති සහ ශ්‍රම ප්‍රවාහයන් විවෘත කිරීමෙන් ශ්‍රී ලංකාවට දේශීය කුසලතාවන් පිටතට ගලා යන්නට නොදීම මඟින් පුද්ගලික අංශයේ දැනට ඇති අඩු-නිපුණතාමය පුරප්පාඩු සපුරාලන්නට හැකිවනු ඇත. ඉන්දියාව, නේපාලය සමඟ ගොඩනඟාගත් විවෘත දේශ සීමා ප්‍රතිපත්ති මඟින් දැන් අඩ සියවසකටත් වඩා කාලයක් තුරාවට ඔවුන් සාර්ථකත්වයේ ඵල නෙලා ගන්නා අතර දෙපාර්ශවයට ම වාසි සහගත විධිවිධානයන් ගොඩනගා ගෙන තිබේ. ගෝලීයකරණයට එරෙහි වීම වනාහි ඵලදායීතාව මන්දගාමී කරවන, ශ්‍රී ලාංකික ශ්‍රම බලකායට ගෞරවණීය රැකියා අහිමි කරවන අසාර්ථක ක්‍රමවේදයකි. පණ අදින ආර්ථිකය වෙත තවත් බාධක පනවා එහි ගෙල සිරකරන්නේ නැතිව යෞවනය සතු බලය සහ ශක්තිය ඵලදායී වර්ධන ආර්ථිකයක් උදෙසා සකස් කරගැනීම කාලීන අවශ්‍යතාවයක්ව තිබේ.

ඉතින්, මේ ජාත්‍යන්තර යෞවන දිනයේදී අපි තරුණ තරුණියන් වෙනුවෙන් නැගී සිටිමු. අපේ සාම්ප්‍රදායික ඉහළ අපේක්ෂාවන්ට යටවී බලා හිඳනවා වෙනුවට අපි නිසි උපායමාර්ගයයන් යොදමින් ඉන් ගොඩ එන්නට උත්සාහ කරමු. යෞවනයන් යනු දේශීය ආර්ථිකයේ දීප්තිමත් අනාගතය බව දැන දැනත්, ඉතින් අපි ඔවුන් වෙනුවෙන් කිසිවක් නොකර සිටින්නේ කෙසේ ද?


නිශ්තා චාධා විසිනි.

View this article in English here.

Why aren’t our millennials at work?

Originally published in Daily FT and Republic Next

By Nishtha Chadha

Today is International Youth Day; a day described as the United Nations as the “annual celebration of the role of young women and men as essential partners in change”. Everyday, we see young people across the globe emanating entrepreneurial drive and catalysing positive growth. ‘Millennials’ have become the symbol of a new world order, based on innovation and large-scale mutual exchange.

How do we create jobs that young people feel dignified doing? 

Yet, here in Sri Lanka, we see a very different story. Rather than catalysing growth, many of Sri Lanka’s talented youth languish in unemployment. Popular rhetoric often defines these young people as ‘lazy’ and ‘ungrateful’, unwilling to fill blue collar vacancies with low social repertoire and climb the ever-elusive career ‘ladder’. But with issues of unemployment pervading the youth demographic for over four decades now, despite having the highest literacy rate in the region, perhaps it is time for a new conversation. How do we create jobs that young people feel dignified doing?

Educated young people make up a third of Sri Lanka’s unemployed, while over 30% of the county’s total informal workers belong to the youth demographic. Often these numbers are attributed to the infamous ‘job-skill gap’, where tertiary-educated youth are left unequipped to acquire private sector vacancies, but over-educated to fill opportunities in labour-intensive industries. However, this hypothesis also ignores an entire socio-cultural dimension that underscores many young people’s unwillingness to settle for in-demand blue collar careers. 

According to the Department of Census and Statistics [DCS] (2017), the most difficult vacancies to fill in the job market were as follows:

  1. Sewing Machine Operators

  2. Security Guards

  3. Commercial and Sales Representatives

  4. Other Manufacturing Labourers

  5. Cleaners and Helpers in Offices, Hotels and Other Establishments

When one reviews this data it is hardly surprising that after spending 16 years in education, young people are unwilling to forego their intellectual capital and fill these vacancies. Instead, many wait in line for public sector opportunities, characterised by high social status, lifetime employment and funded by taxpayer money. The government often uses this as a vote-securing scheme, having offered 16,000 graduate roles just last month in preparation for the forthcoming election. But with an already inflated public sector, slowing growth rates and a growing toll of non-contributory pensions, this strategy has become both unsustainable and unreliable. 

Closing the gap

DCS data suggests that only 7.2% of private sector vacancies are in high-skill occupations.

While the private sector does account for the majority share of youth employment, DCS data suggests that only 7.2% of private sector vacancies are in high-skill occupations. Slow job creation has become a persistent characteristic of the Sri Lankan economy, with highly restrictive employment protection legislation and skewed bargaining power of trade unions significantly raising labour costs and impeding job creation.

Roughly 1.5 million Sri Lankans migrate internationally for work

As a result, roughly 1.5 million Sri Lankans migrate internationally for work (approximately one fifth of the domestic workforce). Over 40% of these migrants belong to the “skilled” labour category, suggesting a worrying trend of missed opportunity. Certainly, the fact that home-grown skilled labour has no place in a growing upper-middle economy is a cause for serious concern in itself.

As Sri Lanka faces up to the growing challenge of an ageing population, the country needs to create more and better jobs to sustain growth and make optimal use of its working-age population. This suggests an urgent need for structural reforms to increase competitiveness and openness to FDI, which will create more productive and higher-paying jobs as foreign firms bring in new technology and better management practices to the Sri Lankan market. Trade liberalisation can also play a critical role in producing large-scale opportunities for educated workers, particularly by plugging into regional and global supply chains. Indeed, with the right reforms in place, active engagement with foreign economies could present unparalleled opportunity to kickstart high-quality job creation in Sri Lanka and give many unemployed skilled graduates the opportunity to pursue fulfilling careers that positively contribute to the national economy. 

Moreover, as the global economy shifts increasingly towards services, personal consumption and trade in digital goods, there needs to be a concerted effort towards promoting innovation and entrepreneurship amongst the youth population and moving people away from traditional public sector careers. Sri Lankan investment in research and development (R&D) only amounts 0.07 percent of total Government expenditure (2017). As such, there is a pressing need to improve public and private funding of R&D, whilst simultaneously addressing the current fragmentation of R&D institutions, in order to create tangible outcomes within the innovation space. Improving the intellectual property rights regime and creating an ecosystem of early-stage finance and incubation facilities will be instrumental in mobilising young people and facilitating entrepreneurial growth. 

Entrepreneurship and opening up

Growing entrepreneurship can not only transition Sri Lanka into a more innovative and complex economy, but simultaneously create a broad range of high-quality jobs in a variety of competitive industries across domestic and international markets. Small nations such as Israel and Singapore have shown the scale of returns that investment into innovation can provide, attracting Silicon Valley’s largest players to set up incubators and accelerators in their countries. Indeed, at the heart of both nations’ technological success has been the cultivation of a targeted public-private ecosystem for innovation, as well as an absolute openness to diverse participation.

If Sri Lanka is to make the most of its youth potential, it needs to reform the very fabric of its workforce. Promotion of unconventional career paths and greater cooperation between the public and private sectors are a must. Current barriers to foreign participation must also be removed. Diversity of thought and exchange of ideas have been proven as key drivers of innovation, and these need to be promoted through people-friendly policies and the removal of burdensome mobility and investment regulations. Sri Lanka’s youth need to be given opportunities to access foreign capital and learn from global leaders in entrepreneurship if they are to form the basis of a new Sri Lankan economy. 

Moreover, by opening up migration policies and flows of labour, Sri Lanka will be able to fill its wealth of low-skill vacancies that currently plague the private sector, without foregoing its local talent. India has been enjoying the fruits of an open border policy with Nepal for over half a century, producing a mutually beneficial arrangement for both parties. Resisting globalisation is merely slowing productivity and resigning educated Sri Lankan youth to careers that they do not feel dignified doing. Youth potential should be harnessed to translate into economic growth and productivity, not heavier burdens on an already struggling economy. 

So, this International Youth Day, let’s have a new conversation about young people. Let’s remove the weight of heavy expectations, and replace it with rigorous strategies for empowerment. Young people are the future of the Sri Lankan economy – so what are we doing to help them shape it?